Forma
redakcyjna przypisów uwzględniająca skrócenia i skróty dotyczy już raz powołanych w pełnym
brzmieniu
publikacji.
Formę tamże (lub ibidem) stosuje się,
gdy zachodzi potrzeba identycznego zacytowania tego samego fragmentu
pracy
w bezpośrednio następnym przypisie, np.:
5
Jajuga K., Statystyczna teoria
rozpoznawania obrazów. Warszawa: PWN, 1990, s. 62.
6
Tamże.
Formę tamże (lub ibidem) stosuje się również wtedy, gdy – jak poprzednio – zachodzi potrzeba identycznego
zacytowania
tej samej pracy w bezpośrednio następnym przypisie, ze
wskazaniem innego niż poprzednio jej
miejsca,
np.:
7
Jajuga K., Statystyczna teoria
rozpoznawania obrazów. Warszawa: PWN, 1990, s. 62.
8
Tamże,
s. 2. lub
8
Ibidem, s. 2.
Przywoływana
po raz kolejny, ale nie w bezpośredniej kolejności, praca powinna być odnotowana
w przypisie
za
pomocą skrótu dz. cyt. lub op. cit. następująco:
9
Bednarski L., op. cit., s. 37 lub
9
Bednarski L., dz. cyt., s. 37.
Jeśli ta sama osoba jest autorem kilku cytowanych publikacji,
to konieczna jest identyfikacja właściwego
opracowania
zazwyczaj przez podanie pierwszych wyrazów tytułu cytowanego dzieła, np.:
10
Bednarski L., Analiza finansowa..., s.
63.
Stosowane
w przypisach skróty zob. czy por. oznaczają odpowiednio:
– zobacz (zob.) wskazuje na bezpośrednie odniesienie do publikacji czy poglądów,
–
porównaj (por.) wskazuje na inne niż autora
pracy poglądy czy podejście do opisywanego
problemu.
Inne
skróty:
i
następne – i nast. (lub passim)
i
inne – i in. (lub et al.)
w:
– W: [w:] (lub In),
bez
roku – b.r. (lub s.a.)
bez
miejsca – b.m. (lub s.l.)
zobacz
– zob. (lub vide)
wolumin
– wol. (lub vol.)
wydanie
– wyd.
wydawnictwo
– wydaw.
strona
– s.
numer
– nr
tom
– t.
poprawione
– popr.
poszerzone
– poszerz.
