Formatka pracy licencjackiej

Przykład poniżej

POLITECHNIKA GDAŃSKA

WYDZIAŁ ELEKTROTECHNIKI I AUTOMATYKI

PRACA DYPLOMOWA LICENCJACKA

Dyplomant: Jan Iksiński

Obrona pracy:              data………………….ocena:.......................................

Egzamin dyplomowy: data…………………..ocena:.......................................

TEMAT: System sterowania i zabezpieczeń złożonego obiektu

przemysłowego podwyższonego ryzyka

ZAKRES:

·        Przegląd literatury i dokumentów normatywnych związanych z analizą bezpieczeństwa funkcjonalnego systemów sterowania i zabezpieczeń według IEC 61508 i IEC 61511.

·        Opis przykładowego obiektu oraz analiza zagrożeń i identyfikacja funkcji bezpieczeństwa.

·        Propozycja metody określenia poziomu nienaruszalności bezpieczeństwa SIL na podstawie oceny ryzyka i weryfikacji tego poziomu dla przykładowych funkcji.

·        Przeprowadzenie analizy bezpieczeństwa funkcjonalnego dla rozważanych struktur systemów SIS.

Opiekun pracy                                                      Kierownik Katedry

dr hab. inż. Karol Opiekun                             prof. dr hab. inż. Antoni Kierownik

prof. nadzw. PG

................................................                                                     ...........................................

podpis                                                                                podpis

GDAŃSK, czerwiec 2011

Strona pusta

Spis treści

Wykaz oznaczeń i akronimów.………………………………………………………… 1. Wstęp  ……………………………………………………………………………..... 1.1. Wprowadzenie  ………………………………………………………………... 1.2. Cel i teza pracy  ……………………………………………………………….. 1.3. Zawartość pracy  ……………………………………………………………….   2. Tytuł drugiego rozdziału  …………………………………………………………... 2.1. Tytuł podrozdziału  ……………………………………………………………. 2.2. Wyjaśnienia dotyczące wzorów  ………………………....…………………… 2.3. Wyjaśnienia dotyczące rysunków i tablic  …………………...………………... 3. Tytuł rozdziału następnego  ………………………………………………………… 3.1. Ewentualny podrozdział  ……………………………………………………… 3.2. Zasady opisu źródeł literatury  ………………………………………………... 3.3. Następne rozdziały i załączniki  ……………………………………………..... 4. Wnioski końcowe …………………………………………………………………... Literatura  ……………………………………………………………………………... Załączniki  …………………………………………………………………………….. Z1. Zagadnienia uzupełniające  ………………………………..……………………… Z2. Schematy projektu urządzenia  …………………………………………..……….. Z3. Ewentualny następny załącznik  …………………………………………………..

Strona 4 5 5 5 6 6 6 6 7 8 8 9 9 10 10 12 12 12 12

W spisie treści wyszczególnia się numery i tytuły kolejnych rozdziałów i podrozdziałów, a z prawej strony podaje numery stron, od których zaczynają się poszczególne rozdziały i podrozdziały (zob. skrypt Wydawnictwa Politechniki Gdańskiej).

Wykaz oznaczeń

	– liczba lub przedział rozmyty
	– a-przekrój zbioru rozmytego
C	– macierz uwolnienia
d	– stopa dyskontowa
D	– stopa dyskontowa równoważna
f	– częstość zdarzenia bazowego
F	– częstość zdarzenia
F	– wektor częstości

 

Wykaz akronimów

AR	– analiza ryzyka
B	– opcja bazowa
BD	– baza danych
EF	– miara rozrzutu rozkładu probabilistycznego logarytmo-normalnego (error  factor)
EJ	– elektrownia jądrowa
ET	– drzewo zdarzeń (event tree)
ETA	– analiza metodą drzewa zdarzeń (event tree analysis)
FT	– drzewo uszkodzeń i błędów (fault tree)
FTA	– analiza metodą drzewa uszkodzeń (fault tree analysis)
F-N	– dystrybuanta dopełniająca (częstość – skutki)

 Pierwszy rozdział pracy dyplomowej rozpoczyna się na stronie nieparzystej

Forma techniczna pracy licencjackiej

PUNKT III. FORMA TECHNICZNA PRACY (tzw. zasady warsztatu technicznego pracy)

III.1. PRZYPISY, tj. sposób powoływania się na różne źródła bibliografii na dole stron pracy.
Przykłady przypisów 

1. Książki i artykuły z czasopism
- w przypadku autorstwa lub współautorstwa książki oraz czasopism

 Na danej stronie 

1. M.Sierpińska, T.Jachna, Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych, PWN,
   Warszawa 2005, s. 16. 
2. J.w., s. 28 (a jeśli ta sama strona to tylko J.w.).
3. Podatkowa księga przychodów i rozchodów, [w] Gazeta podatkowa, 2006, Nr16 (z 23.02.06). 
4. M.Sierpińska, T.Jachna, Ocena …j.w., s. 35. 
5. Na kolejnych stronach pracy 
6. M.Sierpińska, T.Jachna, Ocena przedsiębiorstwa…tamże, s. 51 . 
7. Podatkowa księga przychodów i rozchodów, [w] Gazeta …tamże. 
8. w przypadku redakcji naukowej lub prac zbiorowych pod redakcją 
9. Sprawozdanie finansowe bez tajemnic, Pr. zb. pod red. G. Świderskiej, Difin, Warszawa
   2003, s. … .

W pracach licencjackich prowadzonych na polskich uczelniach najczęściej stosowany jest harwardzki system cytowania źródeł literackich, który polega na umieszczeniu w tekście przypisu bibliograficznego składającego się z nazwiska autora (lub tytułu publikacji i wydawcy) oraz rok opublikowania dokumentu. Redagując tekst pracy dyplomowej należy kierować się wytycznymi PN-ISO 690:2012 oraz APA (The basics… 2013, 5 lipca). 

W razie wątpliwości możesz skorzystać z: generatorów bibliografii online. W przypadku dużej liczby cytowanych prac wskazane jest skorzystanie z „menedżera bibliografii” (bezpłatnego, komercyjnego lub zaimplementowanego w niektórych edytorach tekstu). Stosowanie takich programów w dużej mierze zabezpiecza przed błędami pisarskimi przy cytowaniu źródła.

Zgodnie z wytycznymi Polskiej Normy i APA, odwołując się do idei zawartych w literaturze, tekst powinien zawierać w nawiasie nazwisko autora i rok (ryc. 10).

Perkitny (1951) stwierdza, że ​​(...), natomiast według Nowaka (2011) taki pomiar tej wartości jest możliwy tylko przy założeniu, że (...).

Kopać. 10. Przykład typowego odniesienia do publikacji

Nazwę i rok wydania można wpisać w tekście zdania bez nawiasów (ryc. 11).

W 2012 roku Kowalski prowadził badania na dużej grupie próbek (...).

Kopać. 11. Przykład cytowania publikacji bez nawiasów

Cytując pracę dwóch autorów, oba nazwiska należy podać łącznie ze spójnikiem „i” (ryc. 12).
Nowak i Kowalski (2005) na podstawie swoich badań stwierdzili, że (...) a według Wiśniewskiego i Michalskiego (2011) taki rozkład jest (...).

Kopać. 12. Przykład cytowania publikacji dwóch autorów

Przy cytowaniu prac trzech lub więcej autorów należy podać tylko nazwisko pierwszego autora oraz skrót „et al.”, np. „Kowalski et al. (2005) „lub” według Kowalskiego i in. (2005)”. Nazwiska autorów w tekście powinny być odmieniane (z wyjątkiem nazwisk w nawiasach - należy je podawać w mianowniku).

Jeżeli dokument nie zawiera informacji o autorze, w bibliografii należy podać tytuł dokumentu oraz rok publikacji (ryc. 13).

Porównano przestrzenne rozmieszczenie drzewostanów lipy drobnolistnej z lokalizacją parków i dużych skwerów na opisywanym terenie (Raport o stanie lasu 2002).

Kopać. 13. Przykład tworzenia publikacji na temat autorstwa instytucjonalnego

Cytując dwa lub więcej źródeł pochodzących od różnych autorów, należy je cytować w porządku chronologicznym zgodnie z polską normą, oddzielając autorów przecinkami (ryc. 14).

Gatunek ten charakteryzuje się szczególnie dużymi przyrostami rocznymi (Nowak 1991, Kowalski i Michalski 1997).

Kopać. 14. Przykład cytowania wielu publikacji

Jeżeli kilka publikacji, o których mowa w pracy dyplomowej, ma autorów o tym samym nazwisku, należy je odróżnić pierwszymi literami imion autorów (ryc. 15).

H. Wiśniewski (1999), podobnie jak W. Wiśniewski (2013), uważa, że ​​sposób prowadzenia tego typu badań (...).

Kopać. 15. Przykład cytowania publikacji przez autorów o tym samym nazwisku 

W przypadku kilku cytowań tego samego autora lub autorów, lata należy podać w porządku chronologicznym. Jeżeli w tym samym roku publikowane są dwa artykuły, po dacie dodaje się kolejne małe litery alfabetu (ryc. 16).

Perkitny (1951) używa terminu ciśnienie pęcznienia do opisania naprężeń mechanicznych niezbędnych do stłumienia pęcznienia. Z licznych dotychczasowych badań ciśnienia pęcznienia drewna wynika, że ​​wartość ta zależy od właściwości drewna (Raczkowski 1960a, 1960b, 1966, Perkitny i Raczkowski 1970, Kingston i Perkitny 1972).

Kopać. 16. Przykład cytowania wielu artykułów tego samego autora

Gdy konieczne jest cytowanie (tzw. cytowanie wielopoziomowe) – pośrednie odniesienie do źródła – cytowane jest pierwsze źródło, a następnie fraza „za” i odniesienie do źródła wtórnego (ryc. 17). ).
Zdaniem Matuszewskiego (2013, za Jonesem 1920) taki wniosek wynika z badań przeprowadzonych w warunkach (•••).

Kopać. 17. Przykład ułożonych cytatów

Jeżeli autorem cytowanego źródła jest organizacja, w pierwszym cytacie należy podać pełną nazwę i skrót w nawiasach kwadratowych. W przypadku późniejszych odniesień należy użyć skrótu (ryc. 18).
(...) co jest niezgodne z tzw. dobrymi praktykami opisanymi w Kodeksie Etycznym Organizacji Rzetelna Firma (Program Rzetelna Firma 2002).

(...)
Według PRF (2002) takie podejście do problemu zapewnia (...).

Kopać. 18. Przykład cytowania autora instytucjonalnego

W przypadku powołania się na niepublikowaną pracę naukową (prace dyplomowe, ekspertyzy, dysertacje) procedura jest taka sama jak w przypadku cytowania pracy opublikowanej, z tym że w nawiasie należy podać rok wydania, który można odczytać ze strony tytułowej.

W przypadku odniesień do informacji niepublikowanych (np. informacja ustna, treść wykładu itp.) należy podać (w nawiasie) nazwisko autora oraz rodzaj i datę uzyskania informacji (ryc. 19).
Taki pogląd na to, jak dokonywać tego rodzaju pomiarów, przedstawia również W.J. Nowak.

Kopać. 19. Przykład cytowania niepublikowanych informacji

Powołując się na publikacje, które są dostępne tylko w formie elektronicznej, należy je cytować w taki sam sposób, jak cytując publikacje tradycyjne (papierowe). Odwołując się do informacji z serwisu należy podać nazwisko autora tekstu oraz rok publikacji. W przypadku braku nazwy proszę podać tytuł i rok wydania. Jeśli nie ma roku - rok pobrania z Internetu (ryc. 20).

Temu tematowi poświęcona jest również strona internetowa „Poradnik Drzewiarza” (2013).

Kopać. 20. Przykład założenia publikacji internetowej

Forma bezosobowa w pracy licencjackiej

Forma bezosobowa w pracy licencjackiej to kluczowy element stylu naukowego, który ma na celu zachowanie obiektywności i bezstronności wypowiedzi. W tekstach akademickich unika się używania form osobowych, takich jak „ja” czy „my”, aby podkreślić, że praca opiera się na faktach, analizach i badaniach, a nie na subiektywnych odczuciach autora. Stosowanie formy bezosobowej w pracy licencjackiej nie tylko sprzyja profesjonalizmowi i spójności tekstu, ale także wpisuje się w ogólne standardy pisarstwa naukowego, które wymaga dystansu do opisywanych treści i przedstawiania argumentów w sposób rzeczowy.

Zastosowanie formy bezosobowej w pracy licencjackiej polega na unikaniu pierwszej osoby liczby pojedynczej oraz mnogiej w narracji. Zamiast stwierdzeń typu „przeanalizowałem dane” lub „przeprowadziliśmy badania”, należy używać konstrukcji bezosobowych, takich jak „przeprowadzono analizę danych” lub „badania zostały przeprowadzone”. Tego rodzaju zabieg pozwala uniknąć sytuacji, w której autor staje się centralnym punktem tekstu, a uwaga skupia się na samych wynikach badań i omawianym zagadnieniu. W ten sposób podkreśla się, że prezentowane wyniki są wynikiem rzetelnej pracy badawczej, a nie osobistych opinii autora.

Forma bezosobowa jest szczególnie istotna w takich częściach pracy jak metodologia, analiza wyników czy wnioski. Przykładowo, zamiast pisać „zdecydowałem się na wykorzystanie metody ankietowej”, należy sformułować zdanie jako „zastosowano metodę ankietową”. Takie sformułowanie jest bardziej formalne i naukowe, ponieważ skupia uwagę na wybranych metodach badawczych, a nie na decyzjach samego autora. W części analitycznej pracy, gdzie prezentowane są wyniki badań, również warto stosować formę bezosobową. Na przykład zamiast „uznałem te wyniki za istotne”, należy napisać „wyniki te uznano za istotne”, co pozwala na podkreślenie uniwersalności wyników i ich obiektywnego charakteru.

Warto jednak pamiętać, że mimo powszechnego stosowania formy bezosobowej, w niektórych stylach pisania dopuszczalne jest okazjonalne użycie pierwszej osoby liczby mnogiej, szczególnie jeśli praca jest wynikiem współpracy z zespołem badawczym. W takich przypadkach stwierdzenia typu „przeprowadziliśmy badania” mogą być akceptowane. Niemniej jednak, nawet wtedy większość narracji powinna opierać się na formie bezosobowej, aby zachować formalny charakter pracy.

Oprócz zastosowania w metodologii i analizie, forma bezosobowa powinna być również używana w streszczeniach i podsumowaniach. Przykładowo, zamiast pisać „w tej pracy przedstawiłem wyniki badań”, lepiej jest napisać „w pracy przedstawiono wyniki badań”. Tego rodzaju sformułowania sprawiają, że praca staje się bardziej obiektywna, a jej treść nabiera bardziej naukowego charakteru. Forma bezosobowa pozwala również uniknąć zbędnych elementów emocjonalnych, które mogą pojawić się w pracy napisanej w pierwszej osobie. Pisanie o wynikach badań w formie bezosobowej wskazuje na dystans autora wobec opisywanych zjawisk, co jest kluczowe dla utrzymania naukowej rzetelności i neutralności.

Podczas stosowania formy bezosobowej warto zwrócić uwagę na poprawność językową i uniknąć nadmiernego używania strony biernej, co może prowadzić do nadmiernie skomplikowanych i trudnych do zrozumienia zdań. W niektórych przypadkach strona czynna może być bardziej zwięzła i klarowna, dlatego warto umiejętnie balansować między formą bezosobową a prostotą wypowiedzi. W pracy licencjackiej ważne jest, aby tekst był nie tylko formalny i naukowy, ale także jasny i zrozumiały dla czytelnika.

Stosowanie formy bezosobowej w pracy licencjackiej jest nieodzownym elementem stylu naukowego, który pozwala na zachowanie obiektywizmu, formalności oraz bezstronności wypowiedzi. Unikanie form osobowych, takich jak „ja” czy „my”, pomaga skupić się na wynikach badań i analizach, a nie na autorze pracy, co jest zgodne z zasadami rzetelności naukowej. Forma bezosobowa powinna być stosowana we wszystkich kluczowych częściach pracy – od wstępu, przez metodologię, po wnioski i podsumowanie, co nadaje tekstowi profesjonalny i spójny charakter.

Cała praca powinna być pisana krótkimi, jasnymi, poprawnie sformułowanymi zdaniami. Należy unikać zdań długich o skomplikowanej, niejasnej treści. Tekst należy pisać w formie bezosobowej, np. zbadano, poddano analizie, obliczono, ustalono, zaprezentowano, omówiono, zilustrowano i w czasie przeszłym. W tekście pracy nie można stosować sformułowań informujących o zamierzeniach, np. „...spróbuję przedstawić...”, „...chciałbym zacząć od...”.

Autor winien przechodzić od razu do prezentacji i omówienia wyników swoich badań oraz analiz. Wnioski prezentowane zarówno w kolejnych rozdziałach, jak i w zakończeniu pracy powinny stanowić ustalenia własne autora (studenta).

Wnioski i komentarze muszą być jednoznaczne (nie ogólnikowe) i oparte na badanym materiale. Nie są wnioskami: definicje, objaśnienia, postulaty, zestawienia ustaleń faktycznych i statystycznych. Te dwa ostatnie są wynikami badań. Wnioski mają być budowane w oparciu o te wyniki. Praca dyplomowa może zawierać indeks skrótów, aneksy (załączniki).

Przypisy - rola przypisów

Przypisy pełnią w pracy trzy zasadnicze role wzbogacające naukowy warsztat autora pracy:

• informują o źródłach wykorzystywanych w pracy materiałów,
• pozwalają przekazać poszerzające informacje na temat problemów poruszanych w tekście
• podstawowym pracy,
• umożliwiają prezentowanie dodatkowych informacji o charakterze polemicznym czy też
• wzbogacających prezentację złożoności opisywanych w pracy zagadnień.

Przypisy powinny znajdować się na dole każdej strony pisane czcionką „10”.

Rola przypisów w pracach naukowych jest fundamentalna dla zapewnienia rzetelności, przejrzystości oraz naukowej integralności tekstu. Przypisy pełnią szereg istotnych funkcji, które mają kluczowe znaczenie dla procesu badawczego i publikacji. W tym artykule omówimy główne aspekty roli przypisów, w tym ich znaczenie w kontekście dokumentacji źródeł, unikania plagiatu, wspierania argumentacji, oraz wnoszenia dodatkowych informacji i kontekstów.

Dokumentacja źródeł

Podstawową rolą przypisów jest dokumentacja źródeł, z których czerpane są informacje zawarte w pracy naukowej. Przypisy umożliwiają wskazanie dokładnego pochodzenia danych, idei, teorii czy argumentów używanych w badaniach. Wskazując na konkretne publikacje, artykuły, książki czy inne źródła, przypisy pomagają czytelnikom zidentyfikować, gdzie można znaleźć oryginalne materiały oraz jak można je zweryfikować. Dzięki przypisom możliwe jest ustalenie, które fragmenty tekstu są oparte na wcześniejszych pracach i jakie źródła stanowią podstawę do dalszej analizy.

Unikanie plagiatu

Kolejną istotną rolą przypisów jest unikanie plagiatu. Poprawne stosowanie przypisów jest kluczowe dla zachowania uczciwości naukowej. Plagiat, czyli przywłaszczenie cudzych myśli, danych lub wyników bez odpowiedniego odniesienia, jest poważnym naruszeniem zasad etyki akademickiej. Przypisy stanowią formalne uznanie wkładu innych autorów i umożliwiają oddzielenie oryginalnych myśli badacza od materiałów, które są cytowane lub parafrazowane. Poprzez stosowanie przypisów, autorzy prac naukowych okazują szacunek dla pracy innych oraz wspierają transparentność w zakresie używanych źródeł.

Wspieranie argumentacji

Przypisy pełnią także funkcję wspierania argumentacji i analizy. W pracy naukowej przypisy mogą dostarczać dodatkowych informacji, które umacniają lub rozwijają przedstawiane w pracy tezy i hipotezy. Poprzez odwołania do wcześniejszych badań lub teorii, przypisy umożliwiają autorowi umiejscowienie swojego badania w szerszym kontekście naukowym. Dzięki temu możliwe jest ukazanie, jak wyniki badań odnajdują się w ramach istniejącej literatury i jak przyczyniają się do rozwoju wiedzy w danej dziedzinie.

Wnoszenie dodatkowych informacji

Przypisy mogą również wprowadzać dodatkowe informacje lub konteksty, które są istotne dla pełnego zrozumienia omawianych zagadnień, ale które niekoniecznie są centralnym elementem głównego tekstu. Takie przypisy mogą zawierać wyjaśnienia terminów, dodatkowe komentarze, tłumaczenia fragmentów tekstu obcojęzycznego, czy kontekstualizację omawianych zagadnień. Wprowadzenie takich informacji w przypisach pozwala na zachowanie przejrzystości głównego tekstu, jednocześnie oferując czytelnikom możliwość głębszego zrozumienia tematu.

Ułatwienie nawigacji i weryfikacji

Przypisy znacząco ułatwiają nawigację po pracy naukowej i weryfikację zawartych w niej informacji. Poprzez jasne wskazanie źródeł, przypisy pozwalają czytelnikom na szybkie odnalezienie konkretnych odniesień, co jest szczególnie ważne w pracach, które opierają się na dużej liczbie źródeł. Pomagają one również w utrzymaniu porządku i organizacji w dokumentacji, zwłaszcza w pracach, gdzie odniesienia są liczne i zróżnicowane.

Klasyfikacja i organizacja przypisów

Przypisy mogą być klasyfikowane jako przypisy dolne, przypisy końcowe lub przypisy w tekście. Przypisy dolne są umieszczane na dole strony, co pozwala na szybki dostęp do informacji źródłowych bez przerywania lektury. Przypisy końcowe, z kolei, są zebrane w osobnej sekcji na końcu pracy, co może przyczynić się do estetyki tekstu, ale wymaga, aby czytelnik przeszedł do końca dokumentu, aby zapoznać się z odniesieniami. Przypisy w tekście, czyli krótkie cytaty lub odniesienia umieszczone bezpośrednio w treści, często stosowane są w niektórych stylach cytowania, jak APA, i pozwalają na integrację informacji źródłowych w głównym tekście.

Styl cytowania a przypisy

Wybór stylu cytowania wpływa na sposób formatowania przypisów. Różne style, takie jak Chicago, MLA, APA czy Harvard, mają swoje specyficzne zasady dotyczące formatowania przypisów, co może obejmować różnice w zapisie danych źródłowych, numeracji przypisów oraz ogólnym układzie. Dostosowanie się do wymagań określonego stylu jest ważne dla zapewnienia spójności i poprawności dokumentacji.

Podsumowanie

Przypisy pełnią kluczowe role w pracach naukowych, zapewniając dokumentację źródeł, unikanie plagiatu, wsparcie dla argumentacji, wnoszenie dodatkowych informacji oraz ułatwienie nawigacji i weryfikacji. Poprawne stosowanie przypisów jest niezbędne dla zachowania uczciwości akademickiej, profesjonalizmu i przejrzystości pracy naukowej. Dlatego też każda osoba zajmująca się pisaniem prac naukowych powinna być świadoma funkcji przypisów i stosować je zgodnie z wymaganiami i standardami wybranego stylu cytowania.

Bibliografia

1. Jest to wykaz literatury przedmiotu oraz wszystkich materiałów źródłowych wykorzystywanych w czasie pracy nad danym tematem.

2. Bibliografię sporządza się alfabetycznie wg pierwszych liter nazwiska autora lub tytułu (np. Ustawa ..., Instrukcja...). 

3. W przypadku podawania adresów stron internetowych należy pamiętać również o podawaniu daty wykorzystania, ze względu na dużą dynamikę zmian zgromadzonej na nich wiedzy. 

Jednym z kryteriów oceny pracy licencjackiej jest umiejętność badawcza i prawidłowy dobór cytowanej literatury. Źródła literaturowe, które można przytaczać w pracach dyplomowych, można umownie podzielić na literaturę konwencjonalną i literaturę niekonwencjonalną (szara literatura). 

Pierwsza obejmuje pozycje literackie indeksowane w krajowych rekordach bibliograficznych, czyli książki, czasopisma i dokumenty elektroniczne o numerach ISBN, ISSN lub DOI. Druga grupa obejmuje dokumenty poza komercyjną dystrybucją wydawniczą. 

Według Centrum Przetwarzania Informacji (POLSIGLE 2013) do szarej literatury można zaliczyć następujące typy niekonwencjonalnych dokumentów:

• opracowań i raportów naukowych, technicznych, ekonomicznych, społecznych i innych przygotowywanych w organizacjach publicznych i prywatnych, w tym prac dyplomowych i doktorskich,
• materiały konferencyjne niepublikowane i niedostępne w księgarniach komercyjnych,
• tłumaczenia niepublikowane,
• niektóre dokumenty urzędowe,
• strony internetowe,
• dokumentacja techniczna, dokumentacja promocyjno-promocyjna.
  

Szara literatura jest obszernym i bardzo zróżnicowanym źródłem informacji pod względem wiarygodności. Może być ważnym źródłem informacji ze względu na swoją aktualność, unikalność i wysoką dostępność. Tego typu dokumenty są zazwyczaj wydawane szybciej niż oficjalne wydania, ponieważ nie podlegają wielomiesięcznemu procesowi zatwierdzania. 

Taka literatura zazwyczaj zawiera informacje, których nie można znaleźć w konwencjonalnych publikacjach. Wiele z nich jest łatwo dostępnych przez Internet. Główną wadą literatury niekonwencjonalnej w porównaniu z literaturą konwencjonalną jest jej mniejsza wiarygodność niż w przypadku dokumentów zarejestrowanych w bibliografiach krajowych.

Uwaga

Temat pracy magisterskiej nie może być identyczny, jak temat pracy licencjackiej lub inżynierskiej; może natomiast nawiązywać do niej lub stanowić jej rozwinięcie, przy czym wykorzystanie treści merytorycznych w pracy magisterskiej pochodzących z pracy licencjackiej lub inżynierskiej nie może przekroczyć 30%. Treści te winny być cytowane (opatrzone przypisem)!!!

 

- Bibliografia pracy dyplomowej powinna zawierać aktualne pozycje z danej dziedziny dostępne na rynku.

- Źródła internetowe mogą być uzupełnieniem, nie zaś podstawowym materiałem, w oparciu o który Student napisał swoją pracę.

- Dwa drukowane egzemplarze pracy dyplomowej, zaakceptowane przez promotora wraz z wersją elektroniczną powinny być złożone przez Studenta w dziekanacie na dwa tygodnie przed obroną.

- Na płycie powinny być zapisane kompletne strony sieci WEB użyte jako bibliografia oraz dwa następujące pliki:

- tekst pracy zapisany w formacie MS Word (imię_nazwisko_nr_albumu.doc),

- tekst pracy zapisany w formacie Adobe Acrobat (imię_nazwisko_nr albumu.pdf).

Przypisy dla dokumentów drukowanych

Zasady sporządzania przypisów dotyczących dokumentów drukowanych opracowano na podstawie normy: PNISO : 690 : 2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura.

Przy sporządzaniu przypisu dotyczącego książki drukowanej, należy czerpać informacje przede wszystkim ze strony tytułowej (nie okładki) bądź jej odpowiednika; jeżeli brak strony tytułowej, można sięgać do informacji w pozostałych częściach książki.

Podstawowe elementy przypisu:

Nazwisko i pierwsza litera imienia autora (lub pełne jego brzmienie), Pełny i zgodny z oryginałem tytuł książki.

Kolejność wydania (jeśli inne niż pierwsze). Miejsce wydania: nazwa wydawnictwa, rok wydania, numer strony.

W przypadku publikacji jednego autora przypis powinien uwzględniać następujące informacje:

5 Bednarski L., Analiza finansowa w przedsiębiorstwie. Warszawa: PWE, 1999, s. 50.

W przypadku publikacji do trzech autorów przypis powinien wyglądać następująco:

6 Waśniewski T., Skoczylas W., Teoria i praktyka analizy finansowej w przedsiębiorstwie. Warszawa: FRR w Polsce, 2002, s. 50.

Jeżeli pracę napisało więcej niż trzech autorów, wówczas w przypisie odnotowuje się pierwszego autora oraz skrót [i in.] bądź [et al.], np.:

7 Bona B. [i. in.], Akcyza w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Warszawa: Wydaw. C. H. Beck, 2006, s. 15.

W przypadku pracy napisanej pod wyraźnie wskazaną redakcją w przypisie na pierwszym miejscu wymienia się redaktora (-ów) oraz stosuje skrót (red.) – przykład podano niżej. Jeżeli redaktor nie jest wyraźnie wskazany, jego dane umieszcza się po tytule.

8 Kołosowska B., Prewysz-Kwinto P. (red. nauk.), Gospodarka i finanse w warunkach globalizacji. Toruń: Wyższa Szkoła Bankowa w Toruniu, 2008, t. 2, s. 11.

Informacje o tomie i jego tytule w przypadku książki wielotomowej zamieszcza się po roku wydania (przykład wyżej).

W przypadku pracy zbiorowej przypis można zredagować w zależności od dokładności informacji wydawniczych w różny sposób, np. rozdziału:

9 Borowiecki R., Kaczmarek J., Uwarunkowania procesów dostosowawczych w świetle zmian strukturalno-własnościowych

w Polsce (analiza okresu 1990-1996). W: Glinkowski Cz. (red.), Szanse i zagrożenia rozwoju restrukturyzowanych przedsiębiorstw w Europie Środkowej i Wschodniej. Poznań: Akademia Ekonomiczna w Poznaniu, 1997, s. 90.

lub opis fragmentu pracy zbiorowej:

10 Boć J. (red.), Prawo administracyjne. Wrocław: Akademia Ekonomiczna im. O. Langego we Wrocławiu, 1993, s. 31.

W przypadku powołania się na niedostępną publikację, znaną jednak z innego dzieła, przypis przyjmie postać:

11 Schmid G., The Evaluation of Labour Market Policy. Evaluation 1997, nr 3; cyt. za: Wiśniewski Z., Kierunki i skutki deregulacji rynku pracy w krajach Unii Europejskiej. Toruń: UMK, 1999, s. 23.