Wzór bibliografii do pracy licencjackiej

BIBLIOGRAFIA

(czcionka 13 pkt., wytłuszczenie)

Wykaz literatury podajemy w porządku alfabetycznym rozpoczynając od nazwiska autora!!!

1.         Adair J., Anatomia biznesu. Budowanie zespołu, Studio Emka, Warszawa 2001.

2.         Antoszkiewicz J. D., Metody skutecznego zarządzania, ORGMASZ, Warszawa 1996.

3.         Armstrong M., Zarządzanie zasobami ludzkimi, ABC, Kraków 2000.

4.         Bielski M., Podstawy teorii organizacji i zarządzania, C. H. Beck, Warszawa 2002.

5.         Bratnicki M., Kompetencje przedsiębiorstwa, od określenia kompetencji do zbudowania strategii, Placet, Warszawa 2000.

6.         Brilman J., Nowoczesne koncepcje i metody zarządzania, PWE, Warszawa 2002.

7.         Covey S. R., Zasady działania skutecznego przywódcy, Medium, Warszawa 1997.

8.      Czermiński A., Czerska M., Nogalski B., Rutka R., Apanowicz J., Zarządzanie organizacjami, TNOiK, Toruń 2001.

9.         Czubasiewicz H., Okresowe ocenianie pracowników. Konfiguracja i projektowanie systemu, UG, Gdańsk 2005.

10.     Dale M., Skuteczna rekrutacja i selekcja pracowników, OE OPWP, Kraków 2004.

11.     Gableta M., Człowiek i praca w zmieniającym się przedsiębiorstwie, AE, Wrocław 2003.

12.     Golnau W. (red.), Zarządzanie zasobami ludzkimi, CeDeWu, Warszawa 2004.

13.     Hatch M. J., Teoria organizacji, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2002.

14.     Hofstede G., Kultury i organizacje, PWE, Warszawa 2000.

15.     Juchnowicz M. (red.), Strategia personalna firmy, Difin, Warszawa 2001.

16.     Kostera M., Zarządzanie personelem, PWE, Warszawa 2000.

17.     Koźmiński A. K., Zarządzanie w warunkach niepewności, PWN, Warszawa 2004.

18.     Lipka A., Strategie personalne firmy, WPSB, Kraków 2000.

19.     Lipka A., Ryzyko personalne, Poltext, Warszawa 2002.

20.     Łobos K., Teoria struktur organizacyjnych: stan i perspektywy, AE, Wrocław 2003.

21.     Oleksyn T., Sztuka kierowania, WSZiP, Warszawa 1997.

22.     Sajkiewicz A. (red.), Zasoby ludzkie w firmie, Poltext, Warszawa 1999.

23.     Turner J. H., Struktura teorii socjologicznej, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004.

24.     Tytyk E., Projektowanie ergonomiczne, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Poznań 2001.

25.     Wawrzyniak B. (red.), Zarządzanie wiedzą w przedsiębiorstwie, WSPiZ, Warszawa 2003.

26.     Zbiegień-Maciąg L., Kultura w organizacji, PWN, Warszawa 2002.

Wymogi warsztatowe pracy licencjackiej

Przygotowanie pracy licencjackiej powinno wykształcić u j ej autora umiejętności:

• samodzielnego poszukiwania materiałów źródłowych w istniejących opracowaniach naukowych,
• identyfikacji, analizowania i diagnozowania obserwowanych zjawisk ekonomicznych, prawnych, socjologicznych itp., zwłaszcza tych, z którymi absolwent będzie miał do czynienia w praktyce,
• dostrzegania prawidłowości występujących w obrębie tych zjawisk,
• wyciągania właściwych wniosków,
• czynnego posługiwania się w trakcie przygotowywania pracy nabytą w czasie studiów wiedzą,
• prowadzenia logicznego toku wywodów,
• posługiwania się jasnym i precyzyjnym językiem.

Warsztat pracy licencjackiej jest kluczowym elementem procesu akademickiego, który przygotowuje studentów do napisania pracy dyplomowej na poziomie licencjackim. Wymogi warsztatowe odnoszą się do szeregu zasad i standardów, które muszą być przestrzegane, aby zapewnić jakość, spójność oraz zgodność z normami akademickimi. Proces ten obejmuje zarówno aspekty teoretyczne, jak i praktyczne, które są niezbędne do skutecznego przeprowadzenia badań, opracowania treści oraz sfinalizowania pracy licencjackiej. W artykule tym szczegółowo omówimy kluczowe wymogi warsztatowe, jakie należy uwzględnić w trakcie pisania pracy licencjackiej, a także zalecane praktyki oraz typowe błędy, które należy unikać.

Na początku należy zaznaczyć, że warsztat pracy licencjackiej obejmuje różne etapy, które obejmują planowanie, badania, pisanie, redagowanie i korektę tekstu. Każdy z tych etapów wymaga ścisłego przestrzegania określonych zasad, które są zazwyczaj określane przez uczelnie, wydziały lub promotorów. Wymogi warsztatowe mają na celu zapewnienie, że praca dyplomowa jest dobrze zorganizowana, merytoryczna i spełnia wymogi akademickie.

Pierwszym krokiem w warsztacie pracy licencjackiej jest wybór tematu i sformułowanie hipotezy. Temat powinien być odpowiednio sprecyzowany i związany z dziedziną studiów. Wybór tematu wymaga uwzględnienia nie tylko osobistych zainteresowań, ale także aktualnych trendów w badaniach oraz dostępności źródeł. Hipoteza, jako centralny element pracy, powinna być jasno sformułowana i odpowiadać na konkretne pytanie badawcze. Kluczowe jest, aby hipoteza była precyzyjna i możliwa do weryfikacji, co będzie stanowiło podstawę do dalszych badań i analizy.

Następnie, istotnym wymogiem warsztatowym jest opracowanie planu badawczego, który zawiera szczegółowy opis metodologii oraz narzędzi badawczych. Plan badawczy powinien określać, jakie metody zostaną zastosowane do zbierania danych, jak będą analizowane, oraz jakie techniki będą używane do weryfikacji hipotezy. Istotne jest, aby wybrane metody były adekwatne do tematu pracy i pozwalały na uzyskanie rzetelnych oraz wiarygodnych wyników. W tym etapie ważne jest również zaplanowanie harmonogramu pracy, który pomoże w organizacji czasu i efektywnym zarządzaniu postępami badań.

W dalszym etapie warsztatu, kluczowe jest przeprowadzenie przeglądu literatury, który ma na celu zapoznanie się z istniejącymi badaniami oraz teoriami związanymi z tematem pracy. Przegląd literatury pomaga w identyfikacji luk badawczych, określeniu zakresu badań oraz w umiejscowieniu pracy w kontekście istniejącej wiedzy. W tym etapie należy również gromadzić źródła, takie jak książki, artykuły naukowe, raporty oraz inne materiały, które będą wykorzystane w pracy. Przegląd literatury powinien być rzetelny i obejmować aktualne oraz relevantne źródła, które wspierają badania i argumentację.

Kolejnym wymogiem warsztatowym jest przeprowadzenie badań i zbieranie danych. W zależności od wybranej metodologii, może to obejmować zarówno badania empiryczne, jak i analizy teoretyczne. Ważne jest, aby dane były zbierane w sposób systematyczny i obiektywny, a także aby były odpowiednio dokumentowane i przechowywane. Proces zbierania danych powinien być zgodny z zasadami etyki badawczej oraz spełniać wymogi dotyczące ochrony prywatności i poufności.

Po zebraniu danych następuje analiza wyników, która jest kluczowym etapem warsztatu pracy licencjackiej. Analiza powinna być dokładna i opierać się na przyjętych metodach badawczych. Wyniki powinny być interpretowane w kontekście postawionej hipotezy oraz przeglądu literatury. Ważne jest, aby wnioski były logiczne i dobrze uzasadnione, a także aby były związane z celami badawczymi. Interpretacja wyników powinna uwzględniać zarówno aspekty potwierdzające hipotezę, jak i te, które mogą ją kwestionować.

Kiedy analiza wyników jest zakończona, przystępuje się do pisania i redagowania tekstu pracy. Tekst pracy licencjackiej powinien być dobrze zorganizowany, jasno napisany i spójny. Kluczowe jest przestrzeganie zasad formatowania, które są określane przez uczelnię lub wydział. Formatowanie obejmuje zarówno układ tekstu, jak i styl cytowania, który powinien być zgodny z wytycznymi dotyczącymi przypisów i bibliografii. Tekst pracy powinien być napisany w sposób naukowy, z zachowaniem odpowiednich standardów językowych oraz terminologicznych.

Redagowanie jest niezbędnym krokiem, który ma na celu poprawienie jakości tekstu, usunięcie błędów oraz poprawienie spójności. Proces redagowania powinien obejmować zarówno korektę gramatyczną i ortograficzną, jak i sprawdzenie struktury argumentacji oraz poprawność odniesień do źródeł. Rekomendowane jest, aby tekst został przeczytany przez osobę trzecią, co może pomóc w wykryciu błędów, które mogły zostać pominięte.

Na zakończenie warsztatu pracy licencjackiej, kluczowe jest przygotowanie finalnej wersji pracy, która musi spełniać wszystkie wymogi formalne. Praca licencjacka powinna być dostarczona w odpowiedniej formie, zgodnie z wymaganiami uczelni, co może obejmować zarówno format elektroniczny, jak i papierowy. Ważne jest również przestrzeganie terminów składania pracy oraz wymaganych procedur związanych z obroną pracy, w tym przygotowanie prezentacji oraz opracowanie odpowiedzi na pytania komisji.

Wymogi warsztatowe pracy licencjackiej są złożonym zestawem zasad i standardów, które mają na celu zapewnienie wysokiej jakości pracy dyplomowej. Obejmują one wszystkie etapy procesu pisania pracy, od wyboru tematu, przez zbieranie danych i analizę wyników, aż po redagowanie i przygotowanie finalnej wersji. Przestrzeganie tych wymogów jest kluczowe dla osiągnięcia sukcesu w pisaniu pracy licencjackiej i uzyskania pozytywnej oceny.

Formatka pracy licencjackiej

Przykład poniżej

POLITECHNIKA GDAŃSKA

WYDZIAŁ ELEKTROTECHNIKI I AUTOMATYKI

PRACA DYPLOMOWA LICENCJACKA

Dyplomant: Jan Iksiński

Obrona pracy:              data………………….ocena:.......................................

Egzamin dyplomowy: data…………………..ocena:.......................................

TEMAT: System sterowania i zabezpieczeń złożonego obiektu

przemysłowego podwyższonego ryzyka

ZAKRES:

·        Przegląd literatury i dokumentów normatywnych związanych z analizą bezpieczeństwa funkcjonalnego systemów sterowania i zabezpieczeń według IEC 61508 i IEC 61511.

·        Opis przykładowego obiektu oraz analiza zagrożeń i identyfikacja funkcji bezpieczeństwa.

·        Propozycja metody określenia poziomu nienaruszalności bezpieczeństwa SIL na podstawie oceny ryzyka i weryfikacji tego poziomu dla przykładowych funkcji.

·        Przeprowadzenie analizy bezpieczeństwa funkcjonalnego dla rozważanych struktur systemów SIS.

Opiekun pracy                                                      Kierownik Katedry

dr hab. inż. Karol Opiekun                             prof. dr hab. inż. Antoni Kierownik

prof. nadzw. PG

................................................                                                     ...........................................

podpis                                                                                podpis

GDAŃSK, czerwiec 2011

Strona pusta

Spis treści

Wykaz oznaczeń i akronimów.………………………………………………………… 1. Wstęp  ……………………………………………………………………………..... 1.1. Wprowadzenie  ………………………………………………………………... 1.2. Cel i teza pracy  ……………………………………………………………….. 1.3. Zawartość pracy  ……………………………………………………………….   2. Tytuł drugiego rozdziału  …………………………………………………………... 2.1. Tytuł podrozdziału  ……………………………………………………………. 2.2. Wyjaśnienia dotyczące wzorów  ………………………....…………………… 2.3. Wyjaśnienia dotyczące rysunków i tablic  …………………...………………... 3. Tytuł rozdziału następnego  ………………………………………………………… 3.1. Ewentualny podrozdział  ……………………………………………………… 3.2. Zasady opisu źródeł literatury  ………………………………………………... 3.3. Następne rozdziały i załączniki  ……………………………………………..... 4. Wnioski końcowe …………………………………………………………………... Literatura  ……………………………………………………………………………... Załączniki  …………………………………………………………………………….. Z1. Zagadnienia uzupełniające  ………………………………..……………………… Z2. Schematy projektu urządzenia  …………………………………………..……….. Z3. Ewentualny następny załącznik  …………………………………………………..

Strona 4 5 5 5 6 6 6 6 7 8 8 9 9 10 10 12 12 12 12

W spisie treści wyszczególnia się numery i tytuły kolejnych rozdziałów i podrozdziałów, a z prawej strony podaje numery stron, od których zaczynają się poszczególne rozdziały i podrozdziały (zob. skrypt Wydawnictwa Politechniki Gdańskiej).

Wykaz oznaczeń

	– liczba lub przedział rozmyty
	– a-przekrój zbioru rozmytego
C	– macierz uwolnienia
d	– stopa dyskontowa
D	– stopa dyskontowa równoważna
f	– częstość zdarzenia bazowego
F	– częstość zdarzenia
F	– wektor częstości

 

Wykaz akronimów

AR	– analiza ryzyka
B	– opcja bazowa
BD	– baza danych
EF	– miara rozrzutu rozkładu probabilistycznego logarytmo-normalnego (error  factor)
EJ	– elektrownia jądrowa
ET	– drzewo zdarzeń (event tree)
ETA	– analiza metodą drzewa zdarzeń (event tree analysis)
FT	– drzewo uszkodzeń i błędów (fault tree)
FTA	– analiza metodą drzewa uszkodzeń (fault tree analysis)
F-N	– dystrybuanta dopełniająca (częstość – skutki)

 Pierwszy rozdział pracy dyplomowej rozpoczyna się na stronie nieparzystej

Forma techniczna pracy licencjackiej

PUNKT III. FORMA TECHNICZNA PRACY (tzw. zasady warsztatu technicznego pracy)

III.1. PRZYPISY, tj. sposób powoływania się na różne źródła bibliografii na dole stron pracy.
Przykłady przypisów 

1. Książki i artykuły z czasopism
- w przypadku autorstwa lub współautorstwa książki oraz czasopism

 Na danej stronie 

1. M.Sierpińska, T.Jachna, Ocena przedsiębiorstwa według standardów światowych, PWN,
   Warszawa 2005, s. 16. 
2. J.w., s. 28 (a jeśli ta sama strona to tylko J.w.).
3. Podatkowa księga przychodów i rozchodów, [w] Gazeta podatkowa, 2006, Nr16 (z 23.02.06). 
4. M.Sierpińska, T.Jachna, Ocena …j.w., s. 35. 
5. Na kolejnych stronach pracy 
6. M.Sierpińska, T.Jachna, Ocena przedsiębiorstwa…tamże, s. 51 . 
7. Podatkowa księga przychodów i rozchodów, [w] Gazeta …tamże. 
8. w przypadku redakcji naukowej lub prac zbiorowych pod redakcją 
9. Sprawozdanie finansowe bez tajemnic, Pr. zb. pod red. G. Świderskiej, Difin, Warszawa
   2003, s. … .

W pracach licencjackich prowadzonych na polskich uczelniach najczęściej stosowany jest harwardzki system cytowania źródeł literackich, który polega na umieszczeniu w tekście przypisu bibliograficznego składającego się z nazwiska autora (lub tytułu publikacji i wydawcy) oraz rok opublikowania dokumentu. Redagując tekst pracy dyplomowej należy kierować się wytycznymi PN-ISO 690:2012 oraz APA (The basics… 2013, 5 lipca). 

W razie wątpliwości możesz skorzystać z: generatorów bibliografii online. W przypadku dużej liczby cytowanych prac wskazane jest skorzystanie z „menedżera bibliografii” (bezpłatnego, komercyjnego lub zaimplementowanego w niektórych edytorach tekstu). Stosowanie takich programów w dużej mierze zabezpiecza przed błędami pisarskimi przy cytowaniu źródła.

Zgodnie z wytycznymi Polskiej Normy i APA, odwołując się do idei zawartych w literaturze, tekst powinien zawierać w nawiasie nazwisko autora i rok (ryc. 10).

Perkitny (1951) stwierdza, że ​​(...), natomiast według Nowaka (2011) taki pomiar tej wartości jest możliwy tylko przy założeniu, że (...).

Kopać. 10. Przykład typowego odniesienia do publikacji

Nazwę i rok wydania można wpisać w tekście zdania bez nawiasów (ryc. 11).

W 2012 roku Kowalski prowadził badania na dużej grupie próbek (...).

Kopać. 11. Przykład cytowania publikacji bez nawiasów

Cytując pracę dwóch autorów, oba nazwiska należy podać łącznie ze spójnikiem „i” (ryc. 12).
Nowak i Kowalski (2005) na podstawie swoich badań stwierdzili, że (...) a według Wiśniewskiego i Michalskiego (2011) taki rozkład jest (...).

Kopać. 12. Przykład cytowania publikacji dwóch autorów

Przy cytowaniu prac trzech lub więcej autorów należy podać tylko nazwisko pierwszego autora oraz skrót „et al.”, np. „Kowalski et al. (2005) „lub” według Kowalskiego i in. (2005)”. Nazwiska autorów w tekście powinny być odmieniane (z wyjątkiem nazwisk w nawiasach - należy je podawać w mianowniku).

Jeżeli dokument nie zawiera informacji o autorze, w bibliografii należy podać tytuł dokumentu oraz rok publikacji (ryc. 13).

Porównano przestrzenne rozmieszczenie drzewostanów lipy drobnolistnej z lokalizacją parków i dużych skwerów na opisywanym terenie (Raport o stanie lasu 2002).

Kopać. 13. Przykład tworzenia publikacji na temat autorstwa instytucjonalnego

Cytując dwa lub więcej źródeł pochodzących od różnych autorów, należy je cytować w porządku chronologicznym zgodnie z polską normą, oddzielając autorów przecinkami (ryc. 14).

Gatunek ten charakteryzuje się szczególnie dużymi przyrostami rocznymi (Nowak 1991, Kowalski i Michalski 1997).

Kopać. 14. Przykład cytowania wielu publikacji

Jeżeli kilka publikacji, o których mowa w pracy dyplomowej, ma autorów o tym samym nazwisku, należy je odróżnić pierwszymi literami imion autorów (ryc. 15).

H. Wiśniewski (1999), podobnie jak W. Wiśniewski (2013), uważa, że ​​sposób prowadzenia tego typu badań (...).

Kopać. 15. Przykład cytowania publikacji przez autorów o tym samym nazwisku 

W przypadku kilku cytowań tego samego autora lub autorów, lata należy podać w porządku chronologicznym. Jeżeli w tym samym roku publikowane są dwa artykuły, po dacie dodaje się kolejne małe litery alfabetu (ryc. 16).

Perkitny (1951) używa terminu ciśnienie pęcznienia do opisania naprężeń mechanicznych niezbędnych do stłumienia pęcznienia. Z licznych dotychczasowych badań ciśnienia pęcznienia drewna wynika, że ​​wartość ta zależy od właściwości drewna (Raczkowski 1960a, 1960b, 1966, Perkitny i Raczkowski 1970, Kingston i Perkitny 1972).

Kopać. 16. Przykład cytowania wielu artykułów tego samego autora

Gdy konieczne jest cytowanie (tzw. cytowanie wielopoziomowe) – pośrednie odniesienie do źródła – cytowane jest pierwsze źródło, a następnie fraza „za” i odniesienie do źródła wtórnego (ryc. 17). ).
Zdaniem Matuszewskiego (2013, za Jonesem 1920) taki wniosek wynika z badań przeprowadzonych w warunkach (•••).

Kopać. 17. Przykład ułożonych cytatów

Jeżeli autorem cytowanego źródła jest organizacja, w pierwszym cytacie należy podać pełną nazwę i skrót w nawiasach kwadratowych. W przypadku późniejszych odniesień należy użyć skrótu (ryc. 18).
(...) co jest niezgodne z tzw. dobrymi praktykami opisanymi w Kodeksie Etycznym Organizacji Rzetelna Firma (Program Rzetelna Firma 2002).

(...)
Według PRF (2002) takie podejście do problemu zapewnia (...).

Kopać. 18. Przykład cytowania autora instytucjonalnego

W przypadku powołania się na niepublikowaną pracę naukową (prace dyplomowe, ekspertyzy, dysertacje) procedura jest taka sama jak w przypadku cytowania pracy opublikowanej, z tym że w nawiasie należy podać rok wydania, który można odczytać ze strony tytułowej.

W przypadku odniesień do informacji niepublikowanych (np. informacja ustna, treść wykładu itp.) należy podać (w nawiasie) nazwisko autora oraz rodzaj i datę uzyskania informacji (ryc. 19).
Taki pogląd na to, jak dokonywać tego rodzaju pomiarów, przedstawia również W.J. Nowak.

Kopać. 19. Przykład cytowania niepublikowanych informacji

Powołując się na publikacje, które są dostępne tylko w formie elektronicznej, należy je cytować w taki sam sposób, jak cytując publikacje tradycyjne (papierowe). Odwołując się do informacji z serwisu należy podać nazwisko autora tekstu oraz rok publikacji. W przypadku braku nazwy proszę podać tytuł i rok wydania. Jeśli nie ma roku - rok pobrania z Internetu (ryc. 20).

Temu tematowi poświęcona jest również strona internetowa „Poradnik Drzewiarza” (2013).

Kopać. 20. Przykład założenia publikacji internetowej

Forma bezosobowa w pracy licencjackiej

Forma bezosobowa w pracy licencjackiej to kluczowy element stylu naukowego, który ma na celu zachowanie obiektywności i bezstronności wypowiedzi. W tekstach akademickich unika się używania form osobowych, takich jak „ja” czy „my”, aby podkreślić, że praca opiera się na faktach, analizach i badaniach, a nie na subiektywnych odczuciach autora. Stosowanie formy bezosobowej w pracy licencjackiej nie tylko sprzyja profesjonalizmowi i spójności tekstu, ale także wpisuje się w ogólne standardy pisarstwa naukowego, które wymaga dystansu do opisywanych treści i przedstawiania argumentów w sposób rzeczowy.

Zastosowanie formy bezosobowej w pracy licencjackiej polega na unikaniu pierwszej osoby liczby pojedynczej oraz mnogiej w narracji. Zamiast stwierdzeń typu „przeanalizowałem dane” lub „przeprowadziliśmy badania”, należy używać konstrukcji bezosobowych, takich jak „przeprowadzono analizę danych” lub „badania zostały przeprowadzone”. Tego rodzaju zabieg pozwala uniknąć sytuacji, w której autor staje się centralnym punktem tekstu, a uwaga skupia się na samych wynikach badań i omawianym zagadnieniu. W ten sposób podkreśla się, że prezentowane wyniki są wynikiem rzetelnej pracy badawczej, a nie osobistych opinii autora.

Forma bezosobowa jest szczególnie istotna w takich częściach pracy jak metodologia, analiza wyników czy wnioski. Przykładowo, zamiast pisać „zdecydowałem się na wykorzystanie metody ankietowej”, należy sformułować zdanie jako „zastosowano metodę ankietową”. Takie sformułowanie jest bardziej formalne i naukowe, ponieważ skupia uwagę na wybranych metodach badawczych, a nie na decyzjach samego autora. W części analitycznej pracy, gdzie prezentowane są wyniki badań, również warto stosować formę bezosobową. Na przykład zamiast „uznałem te wyniki za istotne”, należy napisać „wyniki te uznano za istotne”, co pozwala na podkreślenie uniwersalności wyników i ich obiektywnego charakteru.

Warto jednak pamiętać, że mimo powszechnego stosowania formy bezosobowej, w niektórych stylach pisania dopuszczalne jest okazjonalne użycie pierwszej osoby liczby mnogiej, szczególnie jeśli praca jest wynikiem współpracy z zespołem badawczym. W takich przypadkach stwierdzenia typu „przeprowadziliśmy badania” mogą być akceptowane. Niemniej jednak, nawet wtedy większość narracji powinna opierać się na formie bezosobowej, aby zachować formalny charakter pracy.

Oprócz zastosowania w metodologii i analizie, forma bezosobowa powinna być również używana w streszczeniach i podsumowaniach. Przykładowo, zamiast pisać „w tej pracy przedstawiłem wyniki badań”, lepiej jest napisać „w pracy przedstawiono wyniki badań”. Tego rodzaju sformułowania sprawiają, że praca staje się bardziej obiektywna, a jej treść nabiera bardziej naukowego charakteru. Forma bezosobowa pozwala również uniknąć zbędnych elementów emocjonalnych, które mogą pojawić się w pracy napisanej w pierwszej osobie. Pisanie o wynikach badań w formie bezosobowej wskazuje na dystans autora wobec opisywanych zjawisk, co jest kluczowe dla utrzymania naukowej rzetelności i neutralności.

Podczas stosowania formy bezosobowej warto zwrócić uwagę na poprawność językową i uniknąć nadmiernego używania strony biernej, co może prowadzić do nadmiernie skomplikowanych i trudnych do zrozumienia zdań. W niektórych przypadkach strona czynna może być bardziej zwięzła i klarowna, dlatego warto umiejętnie balansować między formą bezosobową a prostotą wypowiedzi. W pracy licencjackiej ważne jest, aby tekst był nie tylko formalny i naukowy, ale także jasny i zrozumiały dla czytelnika.

Stosowanie formy bezosobowej w pracy licencjackiej jest nieodzownym elementem stylu naukowego, który pozwala na zachowanie obiektywizmu, formalności oraz bezstronności wypowiedzi. Unikanie form osobowych, takich jak „ja” czy „my”, pomaga skupić się na wynikach badań i analizach, a nie na autorze pracy, co jest zgodne z zasadami rzetelności naukowej. Forma bezosobowa powinna być stosowana we wszystkich kluczowych częściach pracy – od wstępu, przez metodologię, po wnioski i podsumowanie, co nadaje tekstowi profesjonalny i spójny charakter.

Cała praca powinna być pisana krótkimi, jasnymi, poprawnie sformułowanymi zdaniami. Należy unikać zdań długich o skomplikowanej, niejasnej treści. Tekst należy pisać w formie bezosobowej, np. zbadano, poddano analizie, obliczono, ustalono, zaprezentowano, omówiono, zilustrowano i w czasie przeszłym. W tekście pracy nie można stosować sformułowań informujących o zamierzeniach, np. „...spróbuję przedstawić...”, „...chciałbym zacząć od...”.

Autor winien przechodzić od razu do prezentacji i omówienia wyników swoich badań oraz analiz. Wnioski prezentowane zarówno w kolejnych rozdziałach, jak i w zakończeniu pracy powinny stanowić ustalenia własne autora (studenta).

Wnioski i komentarze muszą być jednoznaczne (nie ogólnikowe) i oparte na badanym materiale. Nie są wnioskami: definicje, objaśnienia, postulaty, zestawienia ustaleń faktycznych i statystycznych. Te dwa ostatnie są wynikami badań. Wnioski mają być budowane w oparciu o te wyniki. Praca dyplomowa może zawierać indeks skrótów, aneksy (załączniki).

Przypisy - rola przypisów

Przypisy pełnią w pracy trzy zasadnicze role wzbogacające naukowy warsztat autora pracy:

• informują o źródłach wykorzystywanych w pracy materiałów,
• pozwalają przekazać poszerzające informacje na temat problemów poruszanych w tekście
• podstawowym pracy,
• umożliwiają prezentowanie dodatkowych informacji o charakterze polemicznym czy też
• wzbogacających prezentację złożoności opisywanych w pracy zagadnień.

Przypisy powinny znajdować się na dole każdej strony pisane czcionką „10”.

Rola przypisów w pracach naukowych jest fundamentalna dla zapewnienia rzetelności, przejrzystości oraz naukowej integralności tekstu. Przypisy pełnią szereg istotnych funkcji, które mają kluczowe znaczenie dla procesu badawczego i publikacji. W tym artykule omówimy główne aspekty roli przypisów, w tym ich znaczenie w kontekście dokumentacji źródeł, unikania plagiatu, wspierania argumentacji, oraz wnoszenia dodatkowych informacji i kontekstów.

Dokumentacja źródeł

Podstawową rolą przypisów jest dokumentacja źródeł, z których czerpane są informacje zawarte w pracy naukowej. Przypisy umożliwiają wskazanie dokładnego pochodzenia danych, idei, teorii czy argumentów używanych w badaniach. Wskazując na konkretne publikacje, artykuły, książki czy inne źródła, przypisy pomagają czytelnikom zidentyfikować, gdzie można znaleźć oryginalne materiały oraz jak można je zweryfikować. Dzięki przypisom możliwe jest ustalenie, które fragmenty tekstu są oparte na wcześniejszych pracach i jakie źródła stanowią podstawę do dalszej analizy.

Unikanie plagiatu

Kolejną istotną rolą przypisów jest unikanie plagiatu. Poprawne stosowanie przypisów jest kluczowe dla zachowania uczciwości naukowej. Plagiat, czyli przywłaszczenie cudzych myśli, danych lub wyników bez odpowiedniego odniesienia, jest poważnym naruszeniem zasad etyki akademickiej. Przypisy stanowią formalne uznanie wkładu innych autorów i umożliwiają oddzielenie oryginalnych myśli badacza od materiałów, które są cytowane lub parafrazowane. Poprzez stosowanie przypisów, autorzy prac naukowych okazują szacunek dla pracy innych oraz wspierają transparentność w zakresie używanych źródeł.

Wspieranie argumentacji

Przypisy pełnią także funkcję wspierania argumentacji i analizy. W pracy naukowej przypisy mogą dostarczać dodatkowych informacji, które umacniają lub rozwijają przedstawiane w pracy tezy i hipotezy. Poprzez odwołania do wcześniejszych badań lub teorii, przypisy umożliwiają autorowi umiejscowienie swojego badania w szerszym kontekście naukowym. Dzięki temu możliwe jest ukazanie, jak wyniki badań odnajdują się w ramach istniejącej literatury i jak przyczyniają się do rozwoju wiedzy w danej dziedzinie.

Wnoszenie dodatkowych informacji

Przypisy mogą również wprowadzać dodatkowe informacje lub konteksty, które są istotne dla pełnego zrozumienia omawianych zagadnień, ale które niekoniecznie są centralnym elementem głównego tekstu. Takie przypisy mogą zawierać wyjaśnienia terminów, dodatkowe komentarze, tłumaczenia fragmentów tekstu obcojęzycznego, czy kontekstualizację omawianych zagadnień. Wprowadzenie takich informacji w przypisach pozwala na zachowanie przejrzystości głównego tekstu, jednocześnie oferując czytelnikom możliwość głębszego zrozumienia tematu.

Ułatwienie nawigacji i weryfikacji

Przypisy znacząco ułatwiają nawigację po pracy naukowej i weryfikację zawartych w niej informacji. Poprzez jasne wskazanie źródeł, przypisy pozwalają czytelnikom na szybkie odnalezienie konkretnych odniesień, co jest szczególnie ważne w pracach, które opierają się na dużej liczbie źródeł. Pomagają one również w utrzymaniu porządku i organizacji w dokumentacji, zwłaszcza w pracach, gdzie odniesienia są liczne i zróżnicowane.

Klasyfikacja i organizacja przypisów

Przypisy mogą być klasyfikowane jako przypisy dolne, przypisy końcowe lub przypisy w tekście. Przypisy dolne są umieszczane na dole strony, co pozwala na szybki dostęp do informacji źródłowych bez przerywania lektury. Przypisy końcowe, z kolei, są zebrane w osobnej sekcji na końcu pracy, co może przyczynić się do estetyki tekstu, ale wymaga, aby czytelnik przeszedł do końca dokumentu, aby zapoznać się z odniesieniami. Przypisy w tekście, czyli krótkie cytaty lub odniesienia umieszczone bezpośrednio w treści, często stosowane są w niektórych stylach cytowania, jak APA, i pozwalają na integrację informacji źródłowych w głównym tekście.

Styl cytowania a przypisy

Wybór stylu cytowania wpływa na sposób formatowania przypisów. Różne style, takie jak Chicago, MLA, APA czy Harvard, mają swoje specyficzne zasady dotyczące formatowania przypisów, co może obejmować różnice w zapisie danych źródłowych, numeracji przypisów oraz ogólnym układzie. Dostosowanie się do wymagań określonego stylu jest ważne dla zapewnienia spójności i poprawności dokumentacji.

Podsumowanie

Przypisy pełnią kluczowe role w pracach naukowych, zapewniając dokumentację źródeł, unikanie plagiatu, wsparcie dla argumentacji, wnoszenie dodatkowych informacji oraz ułatwienie nawigacji i weryfikacji. Poprawne stosowanie przypisów jest niezbędne dla zachowania uczciwości akademickiej, profesjonalizmu i przejrzystości pracy naukowej. Dlatego też każda osoba zajmująca się pisaniem prac naukowych powinna być świadoma funkcji przypisów i stosować je zgodnie z wymaganiami i standardami wybranego stylu cytowania.