WYMOGI MERYTORYCZNE PRACY

1. Tematy prac dyplomowych muszą być zgodne z kierunkiem studiów, zaleca się by problematyka w nich poruszana odpowiadała studiowanej specjalności. Praca powinna precyzować przedmiot badania oraz ramy czasowe, w których mieszczą się prowadzone badania. Dopuszczalne, a nawet pożądane, są prace magisterskie o charakterze interdyscyplinarnym.

2. Praca dyplomowa musi spełniać podstawowe wymogi merytoryczne i redakcyjne stawiane tego rodzaju pracom. Praca powinna być oryginalnym opracowaniem autora. Oryginalność jest weryfikowana przez system antyplagiatowy funkcjonujący na Uczelni.

3. Tytuły rozdziałów odpowiadają ich zawartości merytorycznej i powinny wynikać z logiki wywodu, kolejno pogłębiając poruszane zagadnienia, by na koniec doprowadzić do ewentualnej syntezy i uogólnień.

4. Układ pracy powinien uwzględniać:

• kompletność problemu – uwzględnianie najważniejszych, pomijanie mało istotnych zagadnień dla danej tematyki;
• wyłączność problemu – omawianie danego zagadnienia tylko w jednym miejscu pracy;
• poprawność logiczną – kolejność poszczególnych rozdziałów, podrozdziałów, kolejne części pracy powinny wynikać z przyjętego toku wywodu.

5. Szczegółowe wymogi merytoryczne dotyczące prac licencjackich

Cytaty i przypisy w pracach licencjackich

Autorzy prac korzystają często z przemyśleń i publikacji innych osób. Aby nie być posądzonym o plagiat, autor musi podać źródło, z którego czerpie informacje, a następnie dokładnie je opisać. Podanie źródeł jest konieczne, gdy przytacza się cytaty, dane liczbowe, wzory lub ilustracje zaczerpnięte z innych publikacji.

Zasady opisu tych dokumentów ustala norma PN-ISO 690:2002 Dokumentacja. Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma i struktura. Normę tę stosuje się przy

sporządzaniu przypisów w celu włączenia ich do bibliografii oraz przy formułowaniu odpowiadających pozycjom tej bibliografii powołań w tekście. W przypadku wykorzystania w pracy naukowej dokumentu elektronicznego stosuje się dodatkowo normę PN-ISO 690-2:1999 Informacja i dokumentacja - Przypisy bibliograficzne - Arkusz 2: Dokumenty elektroniczne i ich części. Obie normy dostępne są w bibliotece.

Cytaty będące fragmentami dokumentów, tekstów źródłowych, bądź ważnymi dla pracy, przytoczonymi w dosłownym brzmieniu fragmentami opracowań naukowych, muszą być podawane w cudzysłowie. Cytaty dłuższe (kilku zdaniowe) można wyróżnić specjalnym akapitem, lub kursywą. W przypadku gdy cytat jest skracany, nie przytaczany w całości, miejsce opuszczone zaznacza się wielokropkiem w nawiasie, np.:

Przykład:

Twórcza resocjalizacja w swoim założeniu przeciwstawia się postmodernistycznemu myśleniu (…) pokazuje, że u postawy odnowy człowieka (…) leży nadzieja 27.

Każdy cytat, zaznaczony w tekście cyfrą, musi posiadać odpowiedni przypis. Przypisy umieszcza się na dole strony, pod poziomą linią, oddzielającą przypisy od głównego tekstu do którego się odnoszą. Numeracja przypisów stanowi kontynuację, od pierwszego do ostatniego przypisu w całej pracy dyplomowej. Przypisy mogą mieć charakter źródłowy, uzupełniający tekst główny, wyjaśniający (np. rozwinięcie użytego skrótu), polemiczny w odniesieniu do umieszczonych w pracy cytatów (stosuje się wówczas: Zob., Patrz, Por. lub opis wyjaśnienia). Przypis musi kończyć się kropką. W ramach jednego przypisu można podać kilka różnych źródeł (oddziela się je za pomocą średnika). W przypisach stosuje się tekst opisowy. Norma określa pewne informacje (miejsce wydania, wydawca) jako fakultatywne i nie narzuca obowiązującej interpunkcji. Ważne jest jednak aby w całej pracy stosować jednolity schemat przypisów i system interpunkcji.

Jeśli autor pracy odwołuje się kolejny raz do tej samej pozycji, może, zamiast przytaczać cały opis bibliograficzny publikacji, użyć następujących zwrotów: ibidem = tamże,

Przykład:

 1 Cholewa, W.: Systemy doradcze. Gliwice 1984.

2 Tamże, s.11

W wypadku, kiedy cytujemy to samo źródło wspomniane kilka przypisów wcześniej

                                                                                                                                       

używamy skrótu op. cit. (opus citatum) = dz. cyt. (dzieło cytowane),

Przykład:

3 Baley, S.: op. cit., s. 12.

Jeżeli przytacza się kilka opracowań tego samego autora, przy kolejnym cytowaniu można skróci tytuł do jednego-dwóch słów, bez potrzeby ponownego podawania pozostałych informacji,

Przykład:

4 Baley, S.: Psychologia wychowawcza w zarysie. wyd. III. Warszawa 1960. s. 252-253.

5 Efektywność a osobowość. pod red. K. Obuchowskiego i W.J. Paluchowskiego. Ossolineum. Wrocław 1982.

6 Baley, S.: Psychologia wychowawcza … . s. 258.

Można stosować odesłanie do literatury bez opuszczania tekstu głównego, podając (w nawiasie) nazwisko autora, rok wydania pracy i ewentualnie numer strony [jeżeli dwa dokumenty lub więcej, mają tego samego autora i rok, rozróżnia się je za pomocą małych liter (a, b, c itp.) podanych w nawiasach okrągłych po roku (np.: Pasteur 1848a)]. Przykład:

Tekst i powołania:

The notion of an invisible colleges has been explored in the sciences (Crane, 1972). Its absence among historians is noted by Stieg (1981, p.556). It may be, as Burchard (1965, p.219) points out ...

Przypisy:

7 Crane, D.: Invisible colleges. Chicago: Univ. of Chicago Press, 1972.

8 Stieg, MF.: The information needs of historians. College and Research Libraries, Nov. 1981, vol. 42, no. 6, p. 549-560.

9 Burchard, JE.: How humanitists use a library. W: Intrex: report on a planning conference on information transfer experiments, Sep. 3, 1965. Cambridge, Mass.: M.I.T. press, 1965.

Dane w przypisie bibliograficznym należy przejmować w formie występującej w źródle. Nie jest konieczne przejmowanie takich szczegółów pisowni jak wielkie litery.